Vier dagen voordat de kerstvakantie begon, werden mijn kinderen naar huis gestuurd met een pakket schoolwerk voor na de vakantie. Ik had niet voorzien dat 2021 zou beginnen als een herhaling van het voorjaar van 2020.

Deze blog is vanuit het perspectief van een fulltime werkende ouder, die samen met nog een fulltime werkende ouder twee kinderen nu voor de tweede keer wekenlang thuisonderwijs heeft gegeven. Dit jaar zitten ze allebei in groep 4, dus het schijnt dat we vorig jaar toch iets voor elkaar hebben gekregen bij het helpen leren schrijven en rekenen in groep 3. Maar wederom komt de frustratie bovendrijven wanneer je als ouder de dingen net iets anders probeert uit te leggen dan de juf en je lieve zoontje “het niehiet snahapt…”, wat erop neerkomt dat hij geen zin heeft om zijn schoolwerk te doen, terwijl je eigen deadline die dag afloopt.

Let wel, mijn perspectief is anders dan dat van een zorgmedewerker die weer een patiënt ziet bezwijken aan corona, anders dan dat van een alleenstaande oudere die de deur niet meer uitkomt en ook niemand ontvangt, anders dan de horecaondernemer die al maanden het restaurant gesloten heeft moeten houden, en anders dan dat van een beoordelaar die ondanks de publieke druk voor een vaccin een gefundeerd advies moet uitbrengen over de toelaatbaarheid ervan. Voor ons allemaal is het afgelopen jaar stressvol geweest en hebben we onszelf overeind moeten houden.

Voor de ras-pessimisten onder ons is het wellicht juist een gouden jaar geweest. Iedere versoepeling was een meevaller; iedere verzwaring van de maatregelen iets wat zij al hadden zien aankomen. Misschien dat de gemiddelde pessimist van zichzelf daarmee al voldoende veerkracht heeft, maar voor iemand die graag iets in het vooruitzicht heeft om naar toe te leven, zijn de tijden zwaar. Nieuwsberichten koppen over allerlei zorgen, de teneur is negatief, de toekomst onzeker. De minister-president spreekt je erop aan als je denkt aan op vakantie gaan. Nou premier Rutte, ik denk daar dagelijks aan, maar ik ga pas als het weer kan. In die toespraak had mijns inziens iets meer nuance gekund: “degenen die nu op vakantie gaan zijn asociaal”. Diegenen denken wellicht dat ze in hun eigen stad net zoveel kans maken om het virus op te lopen als in Zell am See. Is dat een heel vreemd perspectief?

De onzekerheid begint haar tol te eisen en de lontjes worden korter waarmee begrip voor de maatregelen (en daarmee opvolging ervan) in het gedrang komt. Hoe frustrerend is het als je je al een jaar wel netjes aan alle maatregelen houdt en deze desalniettemin steeds worden verzwaard?

Mijn jongens kregen van hun juffen die dinsdag voor de kerstvakantie een lief kaartje mee over lichtpuntjes. Als de veerkracht eruit is en de somberheid overheerst, is het tijd om een lichtpuntje te gaan zoeken en niet om de frustratie op een ander af te reageren. Verplaats je eens in een ander en bekijk de zaak eens vanuit hun perspectief.

¹ = vergezicht, uitzicht (de manier waarop iemand ergens tegenaan kijkt of over iets denkt); vooruitzicht, toekomst